[4] you protect me, no matter what.

<w tle>

- One Direction? - Lottie posłała mi kpiące spojrzenie i westchnęła, kręcąc głową. Chodziła w tę i z powrotem, cicho się śmiejąc. – Żartujesz, prawda? Sugerujesz mi, ze na tym twoim blogu goszczą członkowie jednego z najgorszych boysbandów w historii? Pinkie, przecież sama wiesz, co o nich myślę…  - mruczała moja przyjaciółka, a w jej głosie słychać było niedowierzanie. – Głupie chłopaczki, już dawno sodówka uderzyła im do głowy. Daj sobie z nimi spokój. – Charlotte przewróciła oczami i usiadła na oparciu od kanapy wpatrując się we mnie. Mnie, która od kilku minut słuchała jej wywodu, bezradnie siedząc na fotelu. – Daj spokój. – powtórzyła dosadniej, na co ja zareagowałam wzruszeniem ramionami. Wiedziałam, po prostu wiedziałam, że tak będzie.

- Ale Harry powiedział, że… - wzięłam głęboki oddech. - … że on i chłopcy mają jeszcze trochę wolnego czasu i, że… - jąkałam się, a mój język najprawdopodobniej się zaplatał. Spuściłam głowę i dokończyłam krótką wypowiedź na jednym wdechu. - że przez ten czas chciałby mnie lepiej poznać i zapoznać z resztą zespołu, że ten czas chciałby spędzić ze mną. On…

- Zamknij się, Alex. Wiem, o czym myślisz. Ale pomyśl sobie. On jest sławny, a cóż… ty nie. Ty piszesz tego jebanego bloga i uważasz się za nie wiadomo jaką… - moja przyjaciółka nie dokończyła, widząc łzy w kącikach moich oczu. Zagryzłam mocno dolną wargę i westchnęłam. – Pinkie, ja…  Ja nie chciałam, przepraszam cię… - szeptała Charlotte, podchodząc do mnie.

- Wspierałaś mnie! Lottie! Wspierałaś mnie, a teraz? A może boisz się, że Harry zabierze mnie tobie? A żebyś wiedziała. Myliłam się co do ciebie, Lottie. – warknęłam i obróciłam się. I nie obchodziło mnie już, że powinnam ze swojego domu wyprosić Charlotte, a sama z niego wychodzę. Nie liczyło się, że nie wzięłam ze sobą kompletnie nic, oprócz telefonu i drobnych. Wyszłam na podwórko, trzaskając głośno drzwiami. Szłam przed siebie, nie mając pojęcia, co ze sobą zrobić. Jak mogła tak powiedzieć? Jak mogła? Moja najlepsza przyjaciółka, przyjaciółka od zawsze. Teraz już wątpliwie. Co ja teraz zrobię? Nie chcę wracać do domu. Nie chcę być blisko tej zdradzieckiej szmaty. Zacisnęłam mocno powieki, dając upust łzom płynącym niepohamowanie z moich wilgotnych oczodołów.  Godzina dwudziesta. I nagle do mojej głowy przyszła myśl. Ostatni ratunek. Ostatnia szansa. Ja, Tower Bridge i butelka wódki.

To wydawało mi się idealnym pomysłem. Szybkimi krokami podążałam ku miejscu, w którym chciałam...  No właśnie. Nie wiem, do końca, czego chciałam.  Zabić się? Nie, ta sytuacja nie jest tego warta. Upić się. Tak. Wypić całą butelkę wódki, usiąść na Tower Bridge i porozmyślać nad tą cała sprawą.  Chciałam tego, z całego serca. Przypływ złych emocji zadziałał bardzo negatywnie na moje samopoczucie i samoocenę. W moim mniemaniu, byłam niczym. Nie liczył się mój blog, nie liczyła się już moja rozpoznawalność. Nie liczyło się już nic. Trzymając w dłoni trunek zaśmiałam się gardłowo. Powoli, aczkolwiek dałam radę opróżnić butelkę w całkiem krótkim czasie. Obraz przed moimi oczami był na tyle zamglony, że ledwo mogłam wstać. Stając na… w miarę równe nogi usiadłam na barierze dzielącej mnie od kilkuset metrów w dół.  I zrobiłam jedyną rzecz, która przyszła mi do głowy. Z kieszeni wyciągnęłam telefon. Harry, Harry… Jest. Nacisnęłam zieloną słuchawkę i wsłuchałam się w głośne, kilkusekundowe sygnały.  

- Słucham? – usłyszałam zachrypnięty glos, a w mojej głowie zapanował mętlik. Po co właściwie to zrobiłam? O czym niby chciałam z nim rozmawiać? – Słucham?! – powtórzył Harreh głośniej.

- Przyjdź na Tower Bridge. Szybko. – wydusiłam z siebie to, co mogłam i rozłączyłam się, nie czekając na odpowiedź Loczka. Zeszłam z barierki, usiadłam na chłodnym asfalcie i podkuliłam kolana pod brodę. Już po kilku minutach w oddali ujrzałam lokowaną czuprynę. - Harry! – wrzasnęłam przeszczęśliwa z widoku mojego przyjaciela i parsknęłam śmiechem.  Chłopak ukucnął i podniósł rzuconą przeze mnie na chodnik pustą butelkę. Podbiegł do mnie i zaczął wrzeszczeć.

 - Jesteś pijana, idiotko! – krzyknął, ujmując moją twarz w dłonie. – Dlaczego? Dlaczego wypiłaś butelkę wódki?

- Nie pytaj. Usiądź ze mną. Popatrz, jak tu pięknie… - przeciągnęłam, uśmiechając się od ucha do ucha. W ogóle nie zabolało mnie to, że Harry nazwał mnie idiotką. Pociągnęłam go za rękę i zmusiłam do zajęcia miejsca obok mnie. Położyłam głowę na jego ramieniu i popatrzyłam w niebo. – Spójrz, o tam. To będzie nasza gwiazda, dobrzeee? – spytałam, przeraźliwie kaszląc.

- Dobrze, dobrze. Musisz teraz iść ze mną. – Harry, wstał, ciągnąc mnie za sobą. Spojrzałam na niego pytająco. – Idziemy do mnie. – zagryzłam wargę i poruszyłam brwiami.

- Nie mam nic przeciwko. – zaśmiałam się cicho.  

- Jak tu pięknie… - przekrzywiłam głowę, wchodząc do domu Harry’ego. Zrobiłam kilka piruetów, śmiejąc się głośno i rozejrzałam się.
- Będziesz u mnie spać. – oznajmił Harry, łapiąc mnie za rękę. Nie pozwolił mi dojść do słowa.  Zaprowadził mnie do swojego pokoju. Usiadłam na łóżku, a Hazza obrócił się tyłem do mnie i zaczął grzebać w szafie. Wyciągnął z niej jakiś przeogromny, błękitny t-shirt i rzucił mi go. – Nie mam dla ciebie spodenek, wybacz. 

- I co ja z nią mam zrooooobić? – zachichotałam. Chłopak westchnął, usiadł naprzeciwko mnie na łóżku i zaczął zdejmować mi bluzkę. – Co ty robisz? – spytałam, nie przestając cicho się śmiać.

- Przebieram cię. – odparł Harry spokojnie. Zerknęłam na niego i nasze zagubione spojrzenia się spotkały. Harold delikatnie się zarumienił. Urocze. Zagryzłam wargę i nie zastanawiając się dłużej przybliżyłam się do niego i wpiłam w usta chłopaka, wplatając dłoń w jego bujne loki. Popchnęłam go na łóżko i położyłam się na nim nie przerywając namiętnego pocałunku. – Nie, Pinkie… - wysapał Hazza. – My nie możemy . – wyszeptał. – Nie teraz. Jesteś pijana. Nie chcę cię wykorzystać.

- Nie wykorzystujesz. – uśmiechnęłam się i wstałam. Pozwoliłam, żeby chłopak założył mi koszulkę. – Masz jakąś ulubioną stronę łóżka, czy coś?

- Właściwie, to śpię na środku. – chłopak podrapał się po głowie, widocznie zakłopotany.

- Właściwie, to ja też. – poszerzyłam uśmiech i wydęłam dolną wargę. – Wygląda na to, że musimy się jakoś oboje położyć na środku.

- Na to wygląda. – zawtórował mi Harry i wszedł do łazienki. Po kilku minutach wrócił do mnie. Jego czupryna była uroczo napuszona. Położył się na łóżku. – Chodź do mnie. – szepnął i zamruczał, co przyprawiło mnie o dreszcze. Wgramoliłam się pod kołdrę i położyłam się obok Loczka, kładąc głowę na jego torsie.

- Dobranoc, Harreh. – powiedziałam cicho, zerkając na niego.

- Dobranoc, Pinkie. – odparł Harry, całując mnie we włosy. Czułam się przy tym chłopaku najbezpieczniej na świecie. 

____________________________________________________________________

Powróciłaaam! Ten rozdział nawet mi się podoba, a to rzadkość. Mam do was taką mała prośbę. czy moflibyście zostać obserwatorami tego bloga, jeli go czytacie? Byłoby mi niezmiernie miło. 

Dziękuję za 18 komentarzy pod poprzednim rozdziałem, jesteście po prostu niemożliwi! Kocham was. Teraz też oczekuję coś około tego. Następny, piąty rozdział ukaże się jak tylko będę miała wenę, czas i chęci do pisania.    Chciałam wam jeszcze polecić dwa niesamowite blogi. 

http://abnormalxdreamsx.blogspot.com/

W tym się po prostu zakochałam od pierwszego rozdziału. Szablon miły dla oka, a rozdziały jakby same się czytają. PO-LE-CAM! 

http://live-and-die-young.blogspot.com/

Pomyślcie, lekcje aktorstwa z naszymi chłopcami? Podjęła się tego osiemnastoletnia Christine, która chce nauczyć boysband grać. Nie brakuje też wredoty, którą jest Claudia, przyjaciółka Christie. Uwielbiany przeze mnie blog i autorka - po prostu kocham.