[3] you're strong, you don't fall.

Jasne, przepiękne tęczówki wpatrywały się we mnie. Rozszerzone źrenice były spowodowane nikłą widocznością zapewnioną przez lampy dające delikatne, różowawe światło. Zagryzał dolną wargę dając po sobie poznać, że jest zdenerwowany. Panowała cisza i bez problemu mogłam usłyszeć, ze jego serce bije przyspieszonym tempem. Biała, obcisła koszulka okalała jego mięśnie tak, że mógłby wcale jej nie zakładać. Beżowe rurki tylko świadczyły o jego poczuciu stylu. Miał bardzo zgrabne nogi i chyba zdawał sobie z tego sprawę.  Zmierzyłam go wzrokiem od góry do dołu, miarowo oddychając co było dość trudne zważając na to, że chłopak był ode mnie znacznie wyższy. Stanęłam na palcach, po chwili jednak zachwiałam się i powróciłam do poprzedniej pozycji, godząc się ze swoim niskim wzrostem. Chłopak uśmiechnął się pod nosem ukazując dołeczki i nogi się pode mną ugięły. Spuściłam wzrok i zapadła niezręczna, grobowa cisza. Powinnam coś powiedzieć? Chyba tak. Wzięłam głęboki oddech i wydusiłam z siebie krótkie, ciche:

- Cześć. - spojrzałam odruchowo na swoje buty nie mając pojęcia, gdzie patrzeć. Alex, co się z tobą dzieje? Ten chłopak przyprawiał mnie o dreszcze. Cofnęłam się o mały krok i szybko tego pożałowałam. Nie chciałam, żeby Anonimek pomyślał, że się go boję. Nie bałam się. Ku mojemu zdziwieniu chłopak podszedł bliżej i nachylił się nade mną, żebym nie musiała stać na palcach. Poszerzył swój nieśmiały uśmiech. 

- Cześć. - skinął w moją stronę. - Jestem Harry. Harry Styles. - przedstawił się. "Przecież wiem, idioto", chciałam powiedzieć, ale tego nie zrobiłam. Zamilkłam i nie potrafiłam wydusić z siebie nic. Harry ukucnął i przekrzywił głowę, pozwalając swoim brązowym loczkom swobodnie opaść na bok. Mimo tego, że pierwszy raz widziałam go na oczy czułam, jakbyśmy znali się od bardzo, bardzo dawna. Uśmiechnęłam się niezauważalnie a chłopak zmierzwił mi włosy. Gdy próbowałam zrobić to samo, parsknął niepohamowanym śmiechem. Wziął mnie na ręce i wciąż, nieprzerwanie się śmiejąc zaniósł mnie na kanapę, rzucił na nią i usiadł obok. Zaczynałam się trochę bać, bo jego śmiech był z deka przerażający. Podkuliłam kolana pod brodę nie zważając na to, że mam na sobie buty a materiał, którym obłożono mebel był śnieżnobiały. No... Już nie był. Harry trochę się uspokoił i opanował atak nagłej głupawki. Położył swoją głowę na moim ramieniu, ograniczając moją widoczność do kosmyków jego włosów, które tak na marginesie pięknie pachniały. 

- Harry, zejdź ze mnie. - próbowałam być poważna, jednak chyba nie za bardzo mi to wychodziło, bo chłopak tylko na chwilę odwrócił głowę, by następnie znów przesłonić mi świat swoimi gęstymi włosami. - Proooooooooooszę! - przeciągnęłam, wywracając teatralnie oczami. 

- Co dostanę w zamian? - Anonimek wstał, wyciągnął ręce przed siebie i zrobił zabawny dzióbek. O co mu chodzi? Zmarszczyłam brwi i wzruszyłam ramionami. - Przytul mnie idiotko! - wrzasnął Harold, tupiąc nogą. 

- Nie. - odpowiedziałam stanowczo. 

- Dlaczego? - Harry wydął dolną wargę, robiąc minę naburmuszonego dziecka, a ja powstrzymywałam się, żeby nie wybuchnąć gromkim śmiechem i nie paść Hazzie w ramiona. 

- Bo mnie jeszcze obmacasz... - zrobiłam przerwę, bo chłopak zmrużył oczy. - ... albo coś. - dopowiedziałam, wzruszając obojętnie ramionami. 

- Serio? - odparł sarkastycznie. - SERIO? - podszedł bliżej, a ja odruchowo odsunęłam się. Zanim się obejrzałam Harold wziął mnie na ręce i postawił na ziemi przed sobą. - Teraz to cię obmacam. - parsknął psychopatycznym śmiechem, a ja zaczęłam wrzeszczeć coś o gwałcie i strefie prywatności intymnej. Dłoń chłopaka spoczęła na moim pośladku. Chwyciłam go za rękę i zdjęłam ją z siebie, śmiejąc się. - A przytulisz mnie? - wyciągnął przed siebie ręce, zabawnie poruszając brwiami. Przytuliłam go mocno, obawiając się kolejnej próby naruszenia mojej prywatności. Próbując wyrwać się z uścisku straciłam zdecydowanie większość energii przygotowanej na najbliższą godzinę. Wyciągnęłam Harry'ego za rękę przed budynek, mimo jego protestów. Powietrze było takie rześkie, pobudzające. Aż chciało się żyć. Zachichotałam i zaczęłam kręcić się dookoła, patrząc w błękitne, bezchmurne niebo. 

- Chodź tu, Harry! - krzyknęłam do zdezorientowanego chłopaka.

***

- Powiedz mi, przeszkadza ci to? - spytał, powoli obracając głowę w moją stronę. Usiadłam na mokrej od rosy trawie i przekrzywiłam głowę niczym ciekawski kot. 

- O co ci znowu chodzi, Harry? - uśmiechnęłam się, kolejny raz z rzędu nie rozumiejąc jego słów. 

- Chciałbym się z tobą zaprzyjaźnić... - kontynuował, a ja słuchałam z zainteresowaniem. 

- Wiem, wiem. ja też. - zapewniłam. -  Mów dalej. 

- Ale... - zawahał się przez kilka chwil.

- Ale co? - spytałam cicho. 

- Ale One Direction. - dokończył wreszcie, ciężko wzdychając. - Bo widzisz. Bardzo się do ciebie przywiązałem przez ten tydzień. - mimowolnie zareagowałam uśmiechem. - Ale ciągle gdzieś wyjeżdżamy, razem z chłopakami. Aktualnie mam jeszcze około dwa tygodnie wolnego. Może więcej, może mniej. Nieważne. Chciałbym je spędzić z tobą. - łzy napłynęły mi do oczu. To było takie szczere. Miałam wrażenie, że eksploduję ze szczęścia. Przez te codzienne, kilkugodzinne rozmowy wytworzyła się między nami jakaś więź, której nie potrafię zrozumieć. To w jakiś sposób dziwne. Przytuliłam mocno Harry'ego. 

W tle.

I naszło mnie uczucie, że w rękach trzymam osobę, na którą czekałam wieczność, a nie tydzień. Uczucie, że wszechogarniającą mnie ostatnio pustkę coś wypełniło. Coś przerwało falę moich nieszczęść. A raczej ktoś. Mój przyjaciel poznany w internecie. Mój Harry Styles. Moje przemyślenia przerwał zachrypnięty głos chłopaka. 

- Dusisz. - wyszeptał mi do ucha, cichutko się śmiejąc.

- Przepraszam. - odpowiedziałam cicho, czując, że się rumienię. Puściłam Harolda, ale nie odsunęłam się nawet o milimetr. Na szyi czułam jego cichy oddech, a moje serce już miękło. Alex, nie... Znasz go tylko tydzień. Pinkie, nawet tak nie myśl. Pokręciłam gwałtownie głową, jakby chcąc odegnać ode mnie dręczące mnie myśli. Nie, Alexandro Foster. Nie możesz kochać Harry'ego Stylesa. To wbrew logice. Rozumiesz? N I E  K O C H A S Z  G O. Powierzyłaś mu przez internet wszystkie swoje sekrety. Powinnaś bać się spojrzeć mu w oczy. Wie o tobie więcej niż ty sama, Pinkie. A, i jeszcze jest sprawa Lottie...

____________________________________________________________________________

Dedykacja dla mojego aniołka, Weroniki. Dzięki, że jesteś tutaj ze mną.