[1] suddenly i know i'm not sleeping.

"I przez tyle lat nie rozumiem określeń,
że szczęście znajdzie nas raczej później, niż wcześniej,
bo dopiero gdy Cię stracę, paradoks."

Pisałam z laptopem na kolanach. Jak codzień w te wakacje gdy tylko otworzyłam oczy, zamiast kulturalnego "Dzień Dobry" witałam nowy dzień przemyśleniami, cytatami lub zdjęciami dla czytelników mojego bloga. Moje wypociny stawały się coraz bardziej popularne, co cieszyło mnie niezmiernie. Uśmiechnęłam się delikatnie do siebie. Byłam zadowolona z porannego posta. Zmuszał do refleksji i nie zdradzał zbyt wiele i mimo, że to przecież tylko trzy linijki już po chwili mialam kilka nowych komentarzy. "Czy to ma jakieś przesłanie, Pinkie? Czyżbyś się zakochała? ;) xoxo." Zaśmiałam się pod nosem i odpisałam przecząco. I uświadomiłam sobie, że zawsze chciałam się zakochać. Przymknęłam laptopa i położyłam go obok siebie na łóżku. Wstałam powoli, przecierając oczy dłońmi. Stanęłam przed szafą, wzięłam głęboki oddech i ponownie, jak codzień zadałam sobie standardowe pytanie "W co się ubrać?". Zaczęłam przeszukiwać swoje ubrania w poszukiwaniu czegoś godnego uwagi. Po chwili znalazłam luźną, biało-turkusową koszulkę ombre oraz dżinsowe szorty ze skórzanym paskiem. Mimo, że nienawidzę chodzić po domu w butach dodałam do zestawu turkusowe lity dopasowane do bluzki. Odeszłam od szafy i znalazłam się przed lustrem. Zmierzyłam wzrokiem swoją sylwetkę i skrzywiłam się nieco. Przeczesałam różowawe włosy, doprowadzając je do "porządku". Związałam je w kitkę i wydęłam dolną wargę, patrząc w lustro. Odsunęłam się od mojego lustrzanego odbicia i ubrałam się.

Zbiegłam po schodach na dół o mało nie potykając się o własne nogi. Rodzice od dawna byli w pracy, więc cały dom miałam dla siebie. Rozejrzałam się po kuchni, cmokając z niezadowoleniem. W końcu zdecydowałam się zrobić sobie na śniadanie coś, przy czym nie da się spalić domu ani doprowadzić do dotkliwych wybuchów - płatki z mlekiem. Wyciągnęłam rzeczy potrzebne do zrobienia posiłku i zalałam płatki zimnym mlekiem. Szybko pozbyłam się wszystkiego z miski, włożyłam naczynie do zlewu i wyszłam z domu. Po krótkiej chwili spacerowania w samotności po drugiej stronie ulicy, zobaczyłam odwróconą do mnie tyłem Charlotte. Wpadłam na dość głupi i nieprzemyślany pomysł. Podbiegłam do dziewczyny i wskoczyłam jej się na plecy. Lottie aż podskoczyła. Obróciła się ze strachem w oczach i zrzuciła mnie z siebie, poruszając barkami. Naciągnęła rękawy bluzy aż za nadgarstki, uśmiechając się nerwowo. Dopiero po chwili spostrzegłam, że przez cienki i jasny materiał zaczyna przeciekać coś czerwonego. 

- Krew! - wrzasnęłam jak opętana, odskakując od przyjaciółki. - Znowu się cięłaś. - stwierdziłam spokojniej widząc, że Lottie zaszkliły się oczy. Złapałam ją za ramiona i potrząsnęłam nią gwałtownie. Chciałam, żeby coś powiedziała. Chciałam, żeby te plamy krwi okazały się zwykłymi zadrapaniami. Ale przecież to nie było możliwe. Nawet najdłuższe paznokcie nie zostawiają tak głębokich ran. 

- Przepraszam... - wydukała Lottie, chwiejąc się. Złapałam ją za rękę i zaprowadziłam na najbliższą ławkę. Usiadłam razem z nią, klepiąc ją po ramieniu. - Nie umiałam... Nie... - jej bełkot był ledwo zrozumiały. Widocznie straciła dużo krwi. 

- Co się stało, Charlotte? - nazwałam ją pełnym imieniem. Nigdy tego nie lubiła. Teraz nawet nie reagowała. Bujała się na boki, mocno zaciskając dłonie na wciąż krwawiących ranach, próbując tamować. Moja przyjaciółka spuściła głowę.

- Przepraszam... - powtórzyła półgłosem. - Nie chciałam tego.. - zapewniła, patrząc na mnie zaszklonymi oczami. Oddychała miarowo, powoli dochodząc do siebie.

- Może powinnam zadzwonić do szpitala? - zapytałam nie chcąc już ciągnąć tematu jej powodów. Lottie od razy gwałtownie pokręciła głową. 

- Nie, proszę... - wyszeptała, zaczesując kosmyk jasnych, krótkich włosów za ucho. Nie odpowiedziałam. Przytuliłam ją mocno do siebie. 

- Idziemy do mnie, w takim razie. Trzeba cię opatrzyć. - pociągnęłam ją za rękę i założyłam ją sobie za ramię tak, aby moja przyjaciółka miała we mnie oparcie. Szła krokiem pijanej co przysporzyło nam kilka wścibskich spojrzeń i kilka krótkich rozmów.

***

- Nie rób tego więcej. - poprosiłam, żegnając Charlotte w drzwiach. Dziewczyna obróciła się na pięcie z zamiarem odejścia bez słowa. Złapałam ją za obandażowany nadgarstek i zwróciłam ją ku sobie, unosząc brwi. - Obiecaj. - powtórzyłam głośniej. 

- Obiecuję. - odpowiedziała Lottie bez przekonania, przewracając oczami. Chociaż nie byłam do końca przekonana wypuściłam ją. Wbiegłam po schodach na górę, kierując się do mojego pokoju. Zdjęłam niewygodne buty i przebrałam się w przydługą, wygodną koszulę. Wyglądałabym okropnie, gdybym założyła pod nią spodnie więc tego nie zrobiłam. Położyłam się na łóżku i otworzyłam przed sobą laptopa. Uśmiechnęłam się i zabrałam się za czytanie komentarzy. Mimo, że nie zawsze odpowiadam na komentarze wszystkie zawsze są przeze mnie przeczytane. "Cześć. Masz może jakiś komunikator? Fajnie byłoby z tobą porozmawiać. :D" Ucieszyłam się, czytając ten komentarz. Jeszcze nikt nigdy nie poprosił mnie  rozmowę. Uszczęśliwiona szybko podałam swojego skype. Już po chwili ktoś na owym komunikatorze do mnie napisał. Nie zadzwonił, kamerka się nie wyświetliła. Ktoś do mnie napisał. "Hej, masz chwilę?" Jasne, że mam, pomyślałam. "Oczywiście. :) Czyżby Anonimek pytający o jakiś komunikator? ;)" 

Nasza rozmowa trwała do samego wieczora. Dowiedziałam się, że Anonimek jest chłopakiem i ma osiemnaście lat. Nie chciał ujawnić niczego więcej. Tajemniczy, intrygujcy osiemnastoletni chłopak. Cieszyłam się, że płeć męska również czyta moje wpisy i jednocześnie zrobiło mi się wstyd za to, co pisałam o chłopakach. Konwersacja przebiegała... W miłej atmosferze, nawet bardzo miłej. Aż chciało się poznać go bliżej. Mimo licznych próśb Anonimek nie chciał pokazać się na kamerce. Mogłam pomyśleć, że jest pedofilem, czy coś. Ale tak nie pomyślałam, wręcz przeciwnie. Ufałam temu chłopakowi coraz bardziej. 

_____________________________________________________________________________

Uprzedzam, że przez następny tydzień mnie nie ma - nie ma rozdziałów. Ale komentujcie, komentujcie jak najwięcej. Im więcej komentarzy, tym większy banan na ryjku autorki.  Jeśli nikt nie będzie tego komentował to po prostu przestanę pisać, bo po co pisać dla siebie publikując to. Pozdrawiam was i w ogóle, jesteście tacy fajni, jeśli to czytacie. + 100 do lansu,  naprawdę.